Maanmannetjes

“Het begon ermee dat we op de 24-uurspost anderhalve meter afstand van elkaar moesten houden”, herinnert John zich. “Dat was bijna ondoenlijk, de ruimte is daarvoor te klein, er liepen te veel mensen in en uit.” Verder kwam er een triagetent bij de huisartsenpost. “Na de triage moesten de patiënten zich bij ons melden. Dat maakte het wat drukker dan normaal. Ik moest eerst ook wennen aan de ambulances die af en aan reden en aan de ‘maanmannetjes’. Dat doet iets met je.” Bang dat hij zelf corona zou krijgen, was John niet: “Ik sta daar vrij nuchter in en heb me niet erg onveilig gevoeld. Sommige collega’s hebben dat anders ervaren.”

Agressie

“Bij de triagetent voor het ziekenhuis was in de coronatijd extra beveiliging nodig. Er was veel meer agressie dan normaal. Nog steeds trouwens. Vaak komt de agressie voort uit onbegrip voor de maatregelen die wij als ziekenhuis moeten nemen. Mensen worden bijvoorbeeld boos als ze lang moeten wachten. Of als ze niet met meerdere mensen op bezoek mogen bij een patiënt. Als er agressie was op een COVID-afdeling, moeten we ons uiteraard eerst in beschermende kleding hijsen.”

Positief

“Tegenover de agressie stonden ook positieve momenten. Ik vond het leuk om het terrein af te zetten voor de coronapatiënten uit Brabant en Limburg die hier met een helikopter naartoe werden gebracht en hen naar de afdeling te begeleiden. Wat ik ook mooi vond, was dat iedereen in het ziekenhuis elkaar hielp. En dat dingen die nodig waren, ineens zo snel geregeld konden worden. Opvallend. Het was een leerzame tijd.”