INTERVIEW | FYSIOTHERAPEUT
“Het was voortdurend schakelen”
Anneke van den Biggelaar werkte tijdens de eerste coronamaanden regelmatig als fysiotherapeut op de ICU.
Wat betekende COVID-19 voor jouw werk binnen Gelre?
“Ik werk vooral op de polikliniek. Vanaf half maart werd mijn planning daar in korte tijd steeds leger en verschoof mijn werk naar de kliniek. Dat vond ik lastig, want handletsel is heel invaliderend, ik probeerde toch steeds te kijken wat er voor de poliklinische patiënten nog wél kon. Ondertussen kregen de fysiotherapeuten op de ICU steeds meer en zwaarder werk. Daarom ben ik daar ook ingezet – hoewel ik me in eerste instantie had aangemeld voor peer support - en ben ik extra gaan werken in de weekenden. Het wisselen tussen het werken op de polikliniek, de kliniek en de ICU ervoer ik als intensief en stressvol. Het was voortdurend schakelen. Met name omdat overal weer andere veiligheidsregels golden. Je wilt zelf veilig zijn en wilt ook dat de ander veilig is. Op de ICU voelde ik me het meest beschermd.”
Hoe heb je het werken op de ICU ervaren?
“Het was intensief, maar door de onderlinge verbondenheid met de IC-verpleegkundigen, de orthopeden en mijn collega’s was het goed te doen. Voor het leveren van deze langdurige intensieve zorg is het bundelen van ieders krachten van groot belang. Het blijft voor mij wennen om mensen te verzorgen die zo ziek zijn dat er geen contact mogelijk is. Des te fijner was het te zien hoe sommigen na een lange IC-periode weer wakker werden en langzaam herstelden.”
Hoe kijk je terug op de eerste golf?
“Het was een pittige, heftige tijd waarin een grote, soms bijna grenzeloze inzet van zorgmedewerkers werd gevraagd. Het kostte mij tijd om daarvan bij te komen. Ik heb een groot hart voor de zorg, maar je moet ook voor jezelf zorgen.”