Persoonlijke aandacht voor de patiënt

“Ongeveer twaalf jaar geleden werkten we in een noodgebouw van Gelre ziekenhuizen, omdat er verbouwd werd. Er was een patiënt opgenomen met een heupfractuur. Vanwege zijn algehele kwetsbaarheid en complicaties na de operatie zou hij het niet redden. We wisten: hij komt bij ons in het ziekenhuis te overlijden.

Ik had samen met een collega late dienst. We waren met z’n tweeën (beperkt aantal collega’s) want in het noodgebouw hadden we niet de volle bezetting. Ik zorgde voor de man. Ik had in het - toen nog - papieren dossier gelezen dat hij geen echtgenote meer had en geen kinderen. Er was ook verder niemand meer om hem heen. Hij lag alleen op de kamer in bed dood te gaan. Dat vond ik zo eenzaam en naar.

Ik heb met mijn collega’s gekeken wat we konden regelen, zodat ik in mijn dienst de gelegenheid had om bij deze patiënt te kunnen zijn. Op een kruk naast hem kon zitten en zijn hand kon vasthouden. Ik heb de laatste uren met hem doorgebracht. Ik heb hem gesust en heb zijn lippen natgemaakt. Want ik wilde hem als verpleegkundige het gevoel geven dat er iemand voor hem was. Mooi dat we dat toen samen met collega’s mogelijk hebben gemaakt. Ik was er niet alleen als verpleegkundige, maar gaf veel meer. Bij iemand gaan zitten, de tijd nemen, de deur dicht en de rust en aandacht hebben voor deze patiënt. Het ontroert mij als wij dit als collega’s met elkaar bieden.”